Beton jako materiał budowlany znany jest od wieków. Wzmiankowane są już w IV i III wieku p.n.e. pierwsze przemysłowe zastosowania betonów konstrukcyjnych – jako mieszaniny cementu, kamieni, piasku i wody. Starożytni Rzymianie wznosili z tej „sztucznej skały” budowle o charakterze hydrotechnicznym. Mieszaniny o konsystencji zaczynu cementowego wykonywali również starożytni Grecy mieszając wapno i popioły. Co ważne – w tamtej epoce zaprawy betonowe miały charakter spoiw, które zalewane były w ściany stawiane głównie z bloków kamiennych. Technika podawania betonu na wysokość w czasach starożytnych nie mogła być za bardzo wyrafinowana. Oczywiste było wykorzystanie pojemników wraz z mechanizmami linowymi a wielokrążkach. Z drugiej jednak strony technika ta niewiele różni się od dzisiejszego wykorzystywania żurawi do podawania betonu koszami. W okresie średniowiecza o betonie jako materiale budowlanym całkowicie zapomniano. Wówczas podstawowym materiałem budowlanym stała się cegła. Powrót do technologii betonu nastąpił w początkach XIX wieku, kiedy to opatentowano znany do dzisiaj cement portlandzki.
Początki pomp do betonu.
Podawanie betonu na odległość już od lat 20-tych XX-go wieku stanowiło poważne wyzwanie dla konstruktorów maszyn budowlanych. Początkowe konstrukcje pomp do betonu oparto o układ jednotłokowej maszyny z korbowodem. Napęd tłoka w cylindrze pompującym beton realizowany był poprzez układ linowy związany z cylindrem napędu. Ten z kolei napędzany był ciśnieniem wody z pompy typu wirowego.
Układ taki powodował bardzo dużą pulsację strumienia betonu – cykl pompowania przerywany był na skutek trwania w układzie jednocylindrowym cyklu ssania. Zdolność przepompowywania betonu przez taki układ sięgał kilkunastu metrów i był dalece niewystarczający w stosunku do oczekiwań i wymagań jakie stawiał na tamte lata rynek betonów. Jako rozwinięcie tego układu napędowego wynaleziony został układ dwucylindrowy z zaworem rozdzielczym o budowie klapowej. Cylindry robocze napędzane były poprzez układ podwójnego cylindra „wodnego” połączonego z tłokami pompującymi beton poprzez układ linowy.
Zasada działania pompy do betonu – rozwój technologii.
Wraz z rozpowszechnieniem napędów hydraulicznych opracowano układ dwucylindrowy. W nim zaworem rozdzielającym cykl ssania i tłoczenia był zespół klap obrotowych sterowanych siłownikami hydraulicznymi. Przykładem bardziej zaawansowanej adaptacji takiego rozwiązania z początku lat siedemdziesiątych XX go wieku była maszyna Schwing. Posiadała zasuwy płaskie, których zadaniem było rozdzielenie betonu w koszu zasypowym od betonu pompowanego z cylindrów roboczych do rurociągu. Równolegle w latach siedemdziesiątych pojawiła się znana szeroko w Polsce konstrukcja pomp na licencji Stetter. Ona natomiast posiadała zasuwę obrotową (z osią pionową) napędzaną siłownikami hydraulicznymi. Beton pompowany był poprzez zespół stanowiący konstrukcyjne połączenie cylindrów hydraulicznych z cylindrami roboczymi.
Kolejnym milowym krokiem w konstrukcji pomp do betonu było rozwiązanie zasuwy rozdzielającej stronę ssania betonu od strony ciśnienia poprzez układ łukowego kolana zwanego „trąbą słonia” według konstrukcji maszyn Putzmeister. Zasada działania pompy do betonu nie zmieniła się, układ dwucylindrowy pozostał niezmienny. Dopiero w latach osiemdziesiątych przełomowym rozwiązaniem było skonstruowanie zasuwy zwrotnej w układzie tzw. S-RURY. Rozdziela ona strumień betonu pod ciśnieniem od ssania z kosza zasypowego. Pompy do betonu z takim rodzajem zasuwy są powszechnie znane i produkowane współcześnie przez większość producentów na całym świecie. Jednak zasada działania pompy do betonu pozostaje wciąż taka sama.
